عکس شهدا را مبینیم

عکس شهدا عمل می کنیم

ایا کسی هست که به مرگ بخنندد؟

شهید به مرگ میخندد

کجایند مردان بی ادعا؟

جبهه!

.انجا اخلاص فرماده بود و شهدا ناظر

هرکه دارد هوس کرببلا بسم الله

ان روزها دروازه شهادت داشتیم.ولی الا معبری تنگ

          هنوز هم برای شهید شدن فرصت هست

                دل را باید صاف کرد

خوشا انان که بر بال ملائک

                      نشستند وصفا کردندو رفتن

هیچ می دانی بسیجی در کجاست؟

هیچ می دانی بسیجی سر جداست؟

...یاران چه غریبانه رفتند از خانه

...عشق یعنی جان سپردن در الست از می جام الهی مست مست

جانباز 70 درصد سيد محمد رضايي: دست و پاهايم توسط يك شهيد دفن شده اند!
اوايل جنگ به خاطر كمبود نيرو ساعت نگهباني مان 2 ساعت نگهباني، 2 ساعت استراحت بود. من تازه از نگهباني آمدم و نيمه خواب بودم

به طوري كه منتظر بودم اذان شود تا من بچه ها را براي نماز بيدار كنم، آن شب به ما آماده باش زدند و دشمن هم برعكس شب هاي قبل به تعداد شليك گلوله هايش افزوده بود. حدوداً ساعت 4 صبح بود كه صداي انفجار مهيبي خواب را كاملاً از چشمانم پراند. بچه هاي سنگر هنوز خوابيده بودند. پيش خودم گفتم بگذار آتش كم شود. بعد بچه ها را براي نماز بيدار كن. در همين افكار بودم كه صداي انفجار ديگري ما را در زير خروارها خاك و الوار مدفون كرد. صداي ناله ي همسنگرانم را مي شنيدم با من چهار نفر مي شديم. اصلاً فكر نمي كردم كه مجروح شوم. ولي احساس خفگي مي كردم و مي دانستم براي ما اتفاقي افتاده است. بنابراين با صداي بلند «كمك كمك» را فرياد كردم. مدتي نگذشت كه ديدم كسي دارد مرا از زير خاك، بيرون مي كشد. از صدايش او را شناختم محمد علي عباسي بود كه بعدها به شهادت رسيد. اهل قوچان بود ولي پدر و مادرش نكايي بودند. وقتي مرا بالاي جيپ موشك تاو گذاشتند، درد و سوزش شديدي را در دست و پاي راستم احساس مي كردم. هيچ جا را نمي ديدم از حرف هاي ديگران متوجه شدم كه صورتم سوخته است. پيش خودم گفتم حتماً به خاطر سوختن صورتم است كه نمي توانم پلك هايم را باز كنم. مرا به بيمارستان آيت الله طالقاني آبادان بردند. آن شب را در بيهوشي كامل به سر بردم. فرداي آن روز مرا به ماهشهر بردند. فقط اين قدر يادم است كه از يك جاده اي كه تازه تاسيس بود و تازه ساخته بودند مرا بردند. دوستانم كه در ماهشهر بودند به ملاقاتم آمدند همه مرا دلداري مي دادند، احساس مي كردم اتفاق بدي برايم افتاده باشد. از ناحيه دست و پاي راست درد شديدي را احساس مي كردم، دست چپم سِرُم وصل بود و با هر بار عوض كردن سرم متوجه مي شدن كه دست چشم سالم است. حسي به من مي گفت كه دست راستم قطع شده است. چند بار خواستم دست چشم را بلند كنم تا از بودن دست راستم مطمئن شوم ولي قدرت چنين كاري را نداشتم. البته سِرُم هم بي تاثير نبود. رضا شفيعي از دوستانم بود كه وقتي با خبر شد مجروح شدم آمد بالاي سرم. خيلي مرا كمك كرد. وقتي خواستند ما را به اهواز انتقال دهند من به او گفتم بيمارستان اهواز خوب نيست بگو مرا به جاي ديگري ببرند. شفيعي گفت: «پس برو مشهد، تا نيم ساعت ديگر پروازي به سمت مشهد داريم.» وقتي به داخل هواپيما رفتيم، سرم ها را قطع كردند. من از فرصت به دست آمده تلاش كردم دست راستم را لمس كنم. چند بار دست چپم را بالا آوردم ولي نتوانستم آن را روي دست راستم بگذارم. سرانجام با كمي تحمل درد دست چپم را روي كتف دست راستم گذاشتم. آرام آرام كف دستم را پايين كشيدم. وقتي به آرنج رسيدم ديدم گرد شده است و با باند روي آن را بسته اند. راستش را بخواهيد خدا را شكر كردم. به كسي هم چيزي نگفتم. مرا به بيمارستان امام رضا (ع) مشهد بردند. در آن جا دانشجويي بود به نام مسعود هاشمي كه اهل گرگان بود. كارش اين بود كه چشم هايم را باز مي كرد و داخل آن قطره مي ريخت. هنگام باز كردن چشم ها، نور را احساس كردم.سريع چشم هايم را مي بستند. احساس مي كردم اين ها دوست ندارند به من بگويند كه دستم قطع شده است. حتي خيال كردم بستن چشم هايم هم براي اين است كه من از قطع شدن دستم مطلع نشوم. يك روز به مسعود هاشمي گفتم: «همشهري كجايي؟ به دادم برس؟ چشم هايم را چرا بستيد؟ كمي با او مزاح كردم . بعد به او گفتم من مي دانم مه دست چپم را قطع كردند. نمي دانم چرا پاي من هم قطع شده.» بعد با خنده گفتم: «لااقل چشم هايم را باز كن من ريخت تو را ببينم. اصلاً من تحمل ديدن وضعيتم را دارم.»
او رفت به دكتر ماجرا را گفت: «دكتر آمد و چشم هايم را باز كرد. تازه من متوجه شدم چشم چپم بينايي اش را از دست داده و من با چشم راست مي توانستم تا 15 متري را ببينم. بعدها با درماني كه صورت گرفت بينايي چشم راستم تا مرز 10 درصد رسيد. وقتي چشمانم را باز كردند تازه متوجه شدم كه پاي راستم را هم قطع كردند.
دوست شهيدم محمدعلي عباسي بعدها كه به خانه ما آمد مي گفت: «وقتي تو را از سنگر بيرون آورديم دستت قطع بود ولي پاي تو با پوست به بدنت وصل بود. و در بيمارستان طالقاني آن را قطع كردند.» شهيد عباسي مي گفت: «دست و پايت را من بعد از عمل جراحي، بردم دفن كردم.»

يكي از نقش‌هاي اصلي نهاد مقدس بسيج در عصر ما اين است كه با برنامه‌اي هدفمند و آينده‌نگر انديشه‌هاي انساني و اسلامي را در جريان ادبي ما تزريق كند و روايت‌هاي مناسب و منابع متعددي از سال‌هاي دفاع مقدس در اختيار اهل ادب بگذارد.

                                  بسیج لشکر مخلص خداست             

بسیج میقات پا برهنگان ومعراج اندیشه پاک اسلامی است وتربیت یافتگان آن ، نام ونشان در کمنامی وبی نشان گرفته اند

 بسیج شجره طیبه و درخت تناور و پر ثمری است که شکوفهای آن بوی بهار وصل و طروات یقین حدیث عشق می دهد

بسیج مدرسه عشق و مکتب شاهدان و شهیدان گمنامی است که پیروانش بر گلدسته های رفیع آن اذان شهادت و رشادت سر داده اند

   من دست یکایک پیشگامان رهائی را میبوسم و میدانم که اگر مسئولین نظام اسلامی از شما غافل شوند به آتش دوزخ الهی خواهند سوخت

  حقیقتا اگر بخواهیم مصداق کاملی از ایثار و خلوص و فداکاری و عشق به ذات مقدس حق و اسلام را ارائه دهیم چه کسی سزوارتر از بسیج و بسیجیان خواهند بود؟

تشکیل بسیج در نظام جمهوری اسلامی ایران یقینا از برکات و الطاف جلبه خداوند تعالی بود و که بر ملت عریز وانقلاب اسلامی ایران ارزانی شد

 من امیدوارم که این بسیج عمومی اسلامی ،الگو برای تمام مستضعفین جهان و ماتهای مسلمان عالم باشد و قرن پانزدهم قرن شکستن بتهای بزرگ ،و جایگزینی اسلم و توحید به جای شرک وزندقه، و عدل وداد به جای ستمگری و بیداد گری ، و قرن انسانها متعهد به جای آدمخوران بی فرهنگ باشد

شروع جنگ يعنى شروع افتخارات اين ملت، شروع تهاجم دشمن يعنى شروع دفاع مقدس ما، شروع شعله‌ور شدن آتش خيانت استكبار يعنى شروع بروز شجاعت همه‌ى قشرهاى ملت براى ايستادگى در مقابل استكبار، پس اين افتخار دارد.

حماسه‏ ملت ايران در دفاع مقدس، نمايش‌گر قله ظرفيت‌هاى انسانى مردم اين سرزمين خدايى است
فداكاري‌ها‌ى هشت سال دفاع مقدس‏ توانست يك نظام الهى و معنوى و متّكى بر تفكّر و انديشه درست و برخاسته از ايمان را تحكيم كند.

اين تجربه‏ى درس‏آموز (دفاع مقدس‏)، سرمشق هميشگى ملت بزرگ ايران و الگوى موفقى در برابر چشم همه‏ى ملت‌هاى مسلمان است.

حماسه‏ى ملت ايران در دفاع مقدس، نمايش‌گر قله‏ى ظرفيت‌هاى انسانى مردم اين سرزمين خدايى است.

جنگ ايران و عراق يك جنگ معمولى نبود، جنگ دو ارتش يا دو كشور با هم نبود؛ جنگ يك كشور در مقابل عمده قواى نظامى و پشتيباني‌هاى نظامى جهان بود. تمام قدرت نظامى و سياسى امريكا پشت سرِ رژيم بعثى عراق ايستاد.

اين جنگ (جنگ هشت ساله)، مظهر و تجلى همه‏ى روحيات خوب و سازنده‏‌اى است كه يك ملت و يك كشور را مى‏تواند به تعالى حقيقى برساند.

اين جنگ (جنگ هشت ساله‏) حقيقتاً يك گنجِ تمام‌نشدنى است.

جنگ، حقيقتاً كوره‏اى بود كه جوانان و بقيه مردم را آب‌ديده كرد.

اين جنگ هشت ساله و اين دفاع مقدّس، از بزرگ‌ترين افتخارات ملت ايران بود.

ما در جنگ نظامى توانستيم خودمان را پيروز كنيم؛ به كمك چه چيزى؟ به كمك باور و ايمان و اتّكاى به نفس و وحدت و اميد به آينده و روشن‌بودن هدف‌ها و تكيه به نيروهاى ذاتى خويش و تكيه به اسلام.

اگر ملت ايران هشت سال جنگ تحميلى را نمى‏داشت، البته خيلى از ويراني‌ها را، خيلى از فقدان‌ها را، خيلى از خسارت‌ها را نمى‏داشت؛ اما اين اعتماد به نفس را هم نمى‏داشت؛ اين قدرت علمى، نظامى و پيشرفت صنعتى را هم نمى‏داشت؛ اين عزّتى را هم كه در مقابل چشم جهانيان به دست آورده است، نمى‏داشت؛ اين حالت يأس و نااميدى از تسلّط بر اين ملت هم در دل دشمنان بزرگ او به وجود نمى‏آمد.

اين جنگ آن‏قدر حرف گفتنى دارد كه اگر دهها سال هنرمندان ما و افراد خوش‌ذوق و با ابتكار بنشينند و در جزء جزء آن كار كنند، باز هم حرف‌هاى گفتنى خواهند داشت.

ما جنگِ با اين عظمت و پُر از حماسه و حقيقتاً پُر از جلوه‏هاى زيبا و بى‏نظير داشته‏ايم؛ نسل جديد هم از آن خبر ندارد؛ بايد اين‌ها احياء، بازيابى و بازسازى شود و در معرض ديد قرار گيرد.

جوهر انقلاب و ايمان در اين ميدان خطر، (ميدان جنگ 8 ساله )خود را در اراده و عمل و قدرت مديريّت انسانها نشان داد.

جنگ تحميلى هشت ساله ما، داستان عبرت‏آموز عجيبى است.

جنگ هشت ساله، جنگ دو كشور و دو ارتش نبود؛ جنگِ يك ائتلاف نانوشته جهانى عليه ملتى كه تصميم داشتند حدّاكثر فشار ممكن را از لحاظ نظامى و اقتصادى و غيره بر او وارد بياورند بود، تا از راهى كه در پيش گرفته بود برگردد؛ ولى نتوانستند.

شروع جنگ يعنى شروع افتخارات اين ملت، شروع تهاجم دشمن يعنى شروع دفاع مقدس ما، شروع شعله‌ور شدن آتش خيانت استكبار يعنى شروع بروز شجاعت همه‌ى قشرهاى ملت براى ايستادگى در مقابل استكبار، پس اين افتخار دارد.

هفته‌ى جنگ هفته‌ى افتخار است، هفته‌ى مقدس است، در حقيقت جشن است، عيد است و يك بزرگداشتى(است) از روحيه‌ى مردم، ايثار مردم و مقاومت مقدس و دفاع مقدس(مردم).

هفته‌ى جنگ در حقيقت هفته‌ى ايثار است، هفته‌ى فداكارى است، هفته‌اى است كه در آن بزرگ‌ترين آزمايش فداكارانه‌ى ملت ما شكل گرفته است.

روزهاى آخر شهريور و اول مهر ماه همه ساله يادآور يكى از تجربه‌هاى بزرگ و بسيار پرارزش تاريخ ملت ماست. من به جاى اين‌كه سالگرد آخر شهريور را سالگرد جنگ به حساب بياورم، مايلم آن را سالگرد مقاومت دليرانه‌ى مردممان كه از روى كمال آگاهى و ايمان و شهامت انجام گرفته بنامم.

تلاش خستگى‌ناپذير 8 ساله، افتخارى است كه امروز نيروهاى مسلح و ملت ما مى‌توانند آن را در سوابق درخشان خود جاى دهند.

هفته دفاع مقدس يادآور حادثه‌اى عظيم و به بار نشستن نتايجى عظيم‌تر در سير انقلاب ملت ماست و هيچ گاه از ذهن ملت محو نخواهد شد.

مقاومت بى‌نظير مردم سلحشور ما در دفاع مقدس و دفع متجاوز در طول قريب به هشت سال، اين ستم بزرگ را در رده ناموفق‌ترين تجربه‌ى استعمار در تاريخ معاصر ثبت نموده است.

در همه مراحل اين جنگ، چه در عمليات نظامى جبهه، چه در عمليات نظامى بيرون از جبهه، چه در برخورد با اسرا، چه در تبليغات - در همه مراحل - ارزشها و اخلاق انسانى رعايت شد. كار بى‏اخلاق و كار ضدّ ارزش و ضدّ بشر، از اين ملت ايران صادر نشد

منوچهر آشتياني از اساتيد جامعه‌شناسي دانشگاه تهران، به‌مناسبت گرامي‌داشت هفته دفاع مقدس در يادداشت خود كه در اختيار خبرگزاري فارس قرار داده، اهداف شوم صدام و ابرقدرت‌هاي جهان از تحميل جنگ به جمهوري اسلامي ايران را تشريح كرده است:

سي‌و‌يكم شهريور سال 1359 در شرايطي كه جمهوري اسلامي نوپاي، پس از گذشت نزديك به يك سال و اندي استقرار، سرآغاز حاكميت قانوني و نهادهاي انقلابي در اركان دولت اسلامي به حساب مي‌آمد، به ناگاه همسايه غربي براساس فرصت‌طلبي و خصلت دست‎نشاندگي خود بر آن شد كه مطامع و خواسته‌هاي جاه‌طلبانه خود را از طريق جنگي ظالمانه و تجاوزي ناخواسته بر كشور ايران و مردم آن تحميل كند.
اما حضور مردم در مقابل يورش متجاوزان از برگ‌هاي زرين انقلاب است، كه عنوان آن هشت سال دفاع مقدس شد. دراين راستا ايمان، ظلم‌ستيزي، ايثارگري و صبوري به نحو بسيار شايسته‌اي در دفاع مقدس به نمايش گذاشته شد.
اما بايد گفت كه متأسفانه در خصوص دفاع مقدس كم كاري بسيار شده است و اين رخداد مهم تاريخي ايران ناشناخته مانده‌ چرا كه كتاب‌هاي دفاع مقدس و جنگ تحميلي در مقايسه با آثاري كه درباره جنگ‌هاي اول و دوم جهاني در شوروي، آلمان، روسيه و فرانسه به نگارش درآمده‌ تقريباً يك به هزار است.
امروزه كتاب‌هايي كه درباره جنگ‌هاي جهاني نوشته شد؛ به حدي عظيم است كه يك‌هزارم آن را ما درباره جنگ ايران نكرده‌ايم. متاسفانه برخي دفاع مقدس را از جمله رخدادهاي ديگري در نظر مي‌گيرند كه براي يك ملتي رخ مي‌دهد، كما اينكه اين كم‌كاري در امتداد كم‌كاري‌هايي است كه در مورد خود انقلاب اسلامي صورت گرفته است. يعني اگر يك روزي قرار باشد بحث علمي درباره دفاع مقدس كنيم؛ بايد ابتدا از انقلاب اسلامي آغاز كنيم كه خروج ما را از 2 هزار و 500 سال فرماسيون مناسبات گسترده سياسي، فرهنگي و اقتصادي به فرماسيون جمهوري در پي داشت. در واقع انقلاب اسلامي مهمترين واقعه تاريخي است كه در اين 2 هزار و 500 سال رخ داده است.
درباره جنگ جهاني دوم بيش از صد هزار كتاب، مقاله يا رساله نوشته شده و تحليل‌هاي دقيق سياسي، فرهنگي، اجتماعي روي آنها صورت گرفته است. همچنين در مورد آثار اين جنگ‌ها و مقدمات آن كه به برخي اتفاقات و روي كار آمدن ناپلئون بناپارت، شكست دوم و پيروزي سخت جمهوري منتهي شد، بحث‌هاي بسياري صورت گرفته است به طوري كه اين اتفاق در اروپا تبديل شده به حافظه زنده، نه تنها ملت فرانسه بلكه از طريق هگل و ماركس به حافظه تاريخ تمام ملت‌هاي اروپا تبديل شده است.
اما به دنبال خروج ما از 2 هزار و 500 سال فرماسيون شاهنشاهي و ورود به فضاي جديد جمهوري، اين جنگ رخ داد؛ يعني تمام نيروهاي ارتجاعي جهاني ـ از صدر آن امپرياليسم آمريكا گرفته تا ذيل آن صدام ـ متحد شدند كه از خروج ما از دوران 2 هزار و 500 ساله شاهنشاهي به جمهوري جلوگيري كنند و احتمالاً به وضعيت قبلي برگردانند. كما اينكه تا همين امروز هم توسط همان احمق‌هايي كه در آمريكا و انگليس در حال پرورش‌اند به دنبال اين نيت هستند و بحث‌هايي كه امروزه امثال «سروش» در خصوص اقليت و اپوزيسيون كه در خارج از ايران مطرح مي‌كنند همه در ذيل جريان برگرداندن احتمالي جمهوري اسلامي ايران به دوره شاهنشاهي است، كه قطعاً محال ممكن است.
اما اينكه چرا جنگ تحميلي؟ بايد گفت، اطلاق عنوان تحميلي به اين جنگ درست است چرا كه ما براي روشن شدن افكار عمومي بايد تاكيد كنيم، كه صلح‌دوست هستيم و فرهنگ ما فرهنگ جنگ طلبي نبوده. و اين عبارت چه به لحاظ تبليغاتي، چه باطني و اخلاقي غلط نيست چرا كه فرهنگ ما فرهنگ آشتي، دوستي، مهرباني و عرفاني است و جنگ با اين نوع فرهنگ مغايرت دارد.
در دفاع 8 ساله مقدس ما؛ صحبت درباره اين كه عراق به ايران حمله كرده نيست، چرا كه من جنگ‌ها را همه در يك نوع مي‌بينم. جنگ ايران با عراق هم در يك بحث كلي يك شكلي از جنگ‌هاي طبقاتي است كه در كشورهاي گوناگون رخ داده و نيروهاي مرتجع و فاسد عليه نيروهاي مترقي جنگيدند كه گاهي نيروهاي مترقي و گاهي نيروهاي مرتجع پيروز شدند كه خوشبختانه در ايران نيروهاي مترقي پيروز شدند.
اما جنگ تحميلي ايران نبرد بزرگي بين نيروهاي ارتجاعي جهاني با يكي از حلقه‌هايي كه توانسته خودش را از ميان اين نيروها بيرون بكشد و مستقل شود، بود. مثل همان حمله‌اي كه در روسيه شد و توانست خودش را مستقل و از سرمايه‌داري اروپايي جدا كند كه نظير اين دركشورهايي مثل فرانسه و مصر رخ داد.
در جهان در يك مقطع زماني حدود سي ساله در بسياري از نقاط دنيا از سودان گرفته تا مصر، الجزيره، مراكش، تركيه، ايران، چين و هندوستان نبردهاي بزرگي در تمامي اين مناطق عليه استعمار شكل گرفته كه بعضي از اين كشورها مثل روسيه موفق شدند و برخي كشورها مثل ما در انقلاب ناتمام مشروطه شكست خورديم و با وابستگي خاندان پهلوي كماكان در حلقه اسارت سرمايه‌داري اروپايي باقي مانديم. اما اين بار يعني در 30 سال پيش توانستيم خودمان را از اين حلقه بيرون بكشيم و مستقل شويم.
ما طي 3 هزار سال گذشته همواره سه شعار اصلي استقلال، آزادي و عدالت اجتماعي را سر داده‌ايم كه پس از يك دوران طولاني قيمومت خلفا، مغولان، تركان و وابستگي به غربيان بالاخره با پيروزي انقلاب اسلامي ايران استقلال را به‏دست آورديم و در تلاش براي به دست آوردن آزادي و عدالت اجتماعي به ‌طور كامل هستيم. با اين وضعيت معلوم است كه كولونياليسم جهاني براي نابودي كشوري كه از حلقه و اسارت او خارج مي‌شود، بسيج مي‌شود، كما اينكه در جنگ تحميلي، آمريكا و بسياري از كشورهاي ديگر در كنار امپرياليسم جهاني براي نابودي ايران ايستادند.
اما بايد اين نكته را در نظر بگيريم كه پيروزي ايران نتايجي دوسويه داشته؛ از يك سو امپرياليسم يا سرمايه‌داري جهاني از اينكه بتواند به طور مستقيم در ايران دخل، تصرف و هجمه ايجاد كنند، منصرف شد، از سوي ديگر اين بيداري را به دست آوردند كه مواظب كشورهاي اطراف ايران باشند تا در آنجا چنين اتفاقاتي رخ ندهد، بنابراين اين دو جنبه مثبت و منفي را پيروزي انقلاب داشته است.
ما مي‌بايستي اين دفاع را انجام مي‌داديم و اين استقلال را حفظ مي‌كرديم تا نيروهاي ارتجاعي جهان از اينكه بتوانند مستقيماً به ما هجوم بياورند منصرف شوند كه امروزه شده‌اند. ولي به هيچ‌وجه از اينكه چون نمي‌توانند به طور مستقيم به ما هجوم بياورند، نبايد آسوده باشيم بلكه بايد دقت كنيم كه آنها امروز به دنبال نفوذ موريانه‌اي هستند، كه نتيجه‌اش سال قبل و آشوب‌هاي خياباني در ايران بود.
نتيجه دفاع مقدس بعد از 30 سال هنوز براي ما همان شيريني را دارد چرا كه اين دفاع به دنبال حفاظت از حمله و هجوم ارتجاع جهاني براي بازگرداندن ايران به وضعيت وابسته قبل از انقلاب بود. اما اين داستان نبايد به هيچ وجه ما را خواب آلوده كند كه آن‌ها بعد از شكست ارتجاع جهاني و از اينكه نمي‌توانند به صورت مستقيم وارد ايران شود، دست از توطئه چيني و دخالت عليه ايران برداشته‌اند.
ايمان و اعتقاد راسخ رزمندگان ايران به حقانيت انقلاب اسلامي و موج عظيم مردمي و 8 سال دفاع مقدس را به دنبال داشت و امروزه دفاع مقدس به دنبال حلقه مبارزات كلي و خروج ما از فرماسيون شاهنشاهي به نظام جمهوري مانند محافظي براي ايران عمل كرده‌است. اما غرب دست از دخالت در ايران برنداشته بلكه بر دخالت نرم خود افزوده است و به نسبتي كه از مخالفت و دخالت مستقيم در ايران درمانده مي‌شود به دخالت غيرمستقيم مي‌پردازد.

ــ بسيج شجرة طيبّه و درخت تناور و پرثمري است كه شكوفه‌هاي آن بوي بهار وصل و طراوات تعيين و حديث عشق مي‌دهد.
ـ اگر بر كشوري نواي دلنشين تفكر بسيجي طنين انداز شد چشم طمع دشمنان و جهانخواران از آن دور خواهد گرديد.
ـ بار ديگر تأكيد مي‌كنم كه غفلت از ايجاد ارتش بيست ميليوني سقوط در دام دو ابرقدرت جهاني را به دنبال خواهد داشت.
ـ مليت كه در خط اسلام ناب محمدي(ص) و مخالف با استكبار و پول‌پرستي و تحجرگرايي و مقدس‌نمايي است بايد همة افرادش بسيجي باشند.
ـ در اين دنيا افتخارم اين است كه خود بسيجيم.
ـ بسيج لشگر مخلص خداست كه دفتر تشكل آن را همة مجاهدان از اولين تا آخرين امضاء نموده‌اند.
ـ بسيج مدرسة عشق و مكتب شاهدان و شهيدان گمنامي است كه پيروانش بر گلدسته‌هاي رفيع آن اذان شهادت و رشادت سرداده‌اند.
ـ من همواره به خلوص و صفاي بسيجيان غبطه مي‌خورم و از خدا مي‌خواهم تا با بسيحيانم محشور گرداند.
ـ تشكيل بسيج در نظام جمهوري اسلامي ايران يقيناً از بركات و الطاف جلية خداوند تعالي بود كه بر ملت عزيز و انقلاب اسلامي ايران ارزاني شد.

ـ‌ بسيج به معني حضور و آمادگي در همان نقطه‌اي است كه اسلام و قرآن و امام زمان (ارواحناه و فداه) و اين انقلاب مقدس به آن نيازمند است.
ـ پيوند ميان بسيجيان عزيز و حضرت ولي عصر (ارواحناه و فداه) مهدي موعود عزيز يك پيوند ناگسستني و هميشگي است.
ـ شما جوانان بسيجي و سپاهي و جوانان مؤمن آگاهي را با احساس مسئوليت و شور و شعور همراه كرديد.
ـ نيروهاي نظامي و بسيجي ما مؤمن و با اخلاصند و به عنوان پشتوانه‌اي كه هيچ خدشه‌اي در آن راه ندارد, محسوب مي‌شوند.
ـ انكار بسيج, انكار بزرگترين ضرورت و مصلحت براي كشور است.
ـ اگر بسيج در دوران پس از جنگ نبود و اگر امروز هم نباشد, كميت اين انقلاب و اين نظام واهمة حركتهاي سازندة اين كشور لنگ است.
ـ انكار بسيج و بي‌احترامي به آن يا نابخردانه است يا خائنانه است.
ـ تا وقتي كه اين كشور و اين ملت به امنيت احتياج دارد, به نيروهاي بسيج, به انگيزة بسيح به سازماندهي بسيجي و به عشق و ايمان بسيجي احتياج است.
ـ فرزندان بسيحي‌ام با حضور خود در هر صحنه‌اي كه لازم است دشمنان زبون را مرعوب و منكوب سازند.
ـ بسيج, يعني نيروي كارآمد كشور براي همة ميدانها
ـ همه جا چيزي شبيه بسيج هست, تنها به اين درخشندگي, به اين فراگيري, به اين زيبايي, به اين فداكاري, من در جايي سراغ ندارم.
ـ اين فداكاري, من در جايي سراغ ندارم.
ـ نيروي عظيم بسيج مردمي است, اين بسيج در همة قشرها هست.
ـ بسيج, اختصاص به يك منطقة جغرافيايي ويك منطقة انساني و طبقاتي و قشري ندارد, همه جا هست.
ـ ايمان عاشقانه, ايمان عميق, ايمان توأم با عواطف كه از خصوصيات ملت ايران است باعث درخشان شدن بسيج شد.
ـ دانشجوي بسيجي دشمن كمين گرفته را از ياد نمي‌برد و غافلانه خو و دانشگاه و كشورش را به دست تطاول دشمن نمي‌سپرد.
ـ بسياري از پيشرفتهاي كشور مرهون تفكر بسيجي است.
ـ هريك از آحاد قشرهاي مختلف جامعه كه داراي روحية حساس مسئوليت و ايمان باشد, بسيجي است.
ـ بسياري از پيشرفتها و موفقيتهاي نظام اسلامي در عرصه‌هاي مختلف مرهون تفكر و ميل بسيجي است.
ـ بسيجي يعني علي كه تمام وجودش وقف اسلام بود.